Εθνικό σχέδιο ανάπτυξης από αλαζονικούς γραφειοκράτες κυβερνητικούς αξιωματούχους;

Η οικονομική πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας» συνεχίζει να κινείται στους γνώριμους δειλούς ανακυκλούμενους κύκλους που παράγουν αβεβαιότητα.

Το σενάριο που δεν έχει επεξεργασθεί  ή αποκρύπτει η κυβέρνηση, είναι η (απευκταία) πιθανότητα  αν το 2021, αντί να είναι η αρχή της  όποιας ανάκαμψης, η οικονομία οδηγηθεί  ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση.

Σε μια τέτοια περίπτωση η χώρα θα χρειασθεί περισσότερη δημοσιονομική στήριξη και ενός ευρύς κύκλος επιχειρήσεων και εργαζομένων άμεση ενίσχυση επιβίωσης ή άλλα μέτρα. Οι κανόνες διάσωσης είναι ασαφής. Από πού θα αντλήσουν κεφάλαια; Ποιες μεγάλες εταιρίες και με ποιους κανόνες θα διασωθούν; Το τοπικό μαγαζί των 5-10 υπαλλήλων; Και πόσες φορές μπορεί να επαναληφθεί η  παροχή ρευστού;

Εαν χαμηλότερη ανάπτυξη σημαίνει χαμηλότερα φορολογικά έσοδα, ύφεση σημαίνει δανεισμός και αύξηση του χρέους. Υπάρχει κάποια πρόβλεψη μέχρι που μπορεί να φθάσει το ύψος του;

Στην πιθανή ανάκαμψη το είδος και η ποιότητα της είναι βασικό ζητούμενο.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να συσσωρεύουμε ταυτόχρονα χρέος και αδύναμη ή μηδενική ανάπτυξη, δεν μπορούμε να δομήσουμε υγιές οικονομικό μέλλον με δημοσιονομικό χώρο υπό καθεστώς ετήσιας διαπραγμάτευσης και δεν μπορούμε να  σχεδιάσουμε τρόπους αποπληρωμής του χρέους παραπέμποντας στο αόριστο χρονικό διάστημα αλλά φαλκιδεύοντας στην ουσία το μέλλον των επόμενων γενεών.

….

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, σημαντικές αβεβαιότητες και αρνητικοί κίνδυνοι συνεχίζουν να πλανώνται πάνω από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.

Αναφορικά με το χρέος, σημειώνει ότι «η μεσοπρόθεσμη δυνατότητα αποπληρωμής του δημοσίου χρέους της Ελλάδας παραμένει επαρκής. Αυτό αντανακλά τις διαχειρίσιμες ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες υπό το βασικό σενάριο, που οφείλονται μερικώς στην αυξημένη στήριξη από την ΕΕ και την ΕΚΤ, καθώς και από το σημαντικό μαξιλάρι ρευστότητας. Μετά από μια αύξηση το 2020, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας προβλέπεται να μειωθεί σταδιακά στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, αν και παραμένει σε υψηλότερα επίπεδα συγκριτικά με προηγούμενες προβλέψεις.».

Μια πλευρά  οικονομολόγων στις ΗΠΑ, σε αναλύσεις της υποστηρίζει ότι “το αυξανόμενο χρέος καταστέλλει ενεργά την οικονομική ανάπτυξη. Εμποδίζει τον καθένα (κυβέρνηση, επιχειρήσεις και νοικοκυριά) να επενδύσει αρκετά κεφάλαια για να δημιουργήσει μακροπρόθεσμη ανάπτυξη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε νέο δολάριο χρέους παράγει λιγότερο επιπρόσθετο ΑΕΠ. Δανειζόμαστε για τη χρηματοδότηση της κατανάλωσης αντί της παραγωγής.

Είναι γνωστή η άποψη ότι σημασία έχει η ανάπτυξη αλλά σε καθεστώς παρατεταμένης ύφεσης που έχει  ήδη προηγηθεί και σε καθεστώς  διεθνούς αβεβαιότητας  αποκτά νέα οπτική το χρέος.

Στη χώρα μας κάθε νέο ευρώ χρέους δεν παράγει μόνο λιγότερο ΑΕΠ αλλά αποδεκατίζει την παραγωγική οικονομία  εγκλωβίζοντας σε ακινησία τον ιδιωτικό τομέα.

Η ελεύθερη αγορά οφείλει να κινητοποιήσει δυνάμεις και να πρωτοστατήσει σε μια δυναμική συμμετοχή  διεκδικήσεων ανάπτυξης, εφόσον έχει κερδίσει το δικαίωμα παρέμβασης επιβιώνοντας από τον δεκαετή οικονομικό όλεθρο.

Είναι κοινά αποδεκτό, ότι οι  δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς με τις προτάσεις τους συμβάλλουν στην υγιή θωράκιση, την ορθή επανεκκίνηση της οικονομίας και την μακροπρόθεσμη σταθερότητα κανόνων. Η επιδημία επιταχύνει τις διεκδικήσεις  και αποτελεί ευκαιρία ουσιαστικής βελτίωσης  και παρεμβάσεων σε κρίσιμα πεδία της οικονομίας.

Η χώρα παραμένει σε υπερδεκαετή εθνική στασιμότητα με  όρους ολικού σχεδιασμού στην οικονομία της και κρίσιμοι τομείς της κοινωνίας είναι και παραμένουν αποδεκατισμένοι. Αυτό δεν είναι απλά ύφεση αλλά κάτι χειρότερο-έλλειψη προοπτικής για το μέλλον της χώρας.

….

Οι περισσότεροι μακροπρόθεσμοι κίνδυνοι παραμένουν. Και είναι απαραίτητο και εδώ ένα εθνικό σχέδιο εξάλειψης των κινδύνων και μετά ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης.

Η χώρα δεν διαθέτει τις προϋποθέσεις και το υλικό αυτόματης ανάκτησης και ένταξης σε ανάπτυξη τύπου V. Η ανάπτυξη δεν είναι κουμπάκι που κάνεις κλικ. Θέλει κλικ στο μυαλό και τις νοοτροπίες , αντισυμβατικό τρόπο σκέψης και δράσης, επιμονή και λόγο έμπνευσης, κινητοποίηση παραγωγικών δυνάμεων και κοινωνίας, και επαναστατικό τρόπο δράσεων.

Το ιστορικό της εφαρμοστέας πολιτικής είναι αποτυπωμένο σε δείκτες, στατιστικές και φτωχά αποτελέσματα. Κοινό σημείο τους η σκόπιμη απουσία εθνικού σχεδίου ανάταξης.

Εάν  όπως και οι προηγούμενες και η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να συντάξει ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης είναι γιατί δεν το πιστεύει.

Το μοναδικό επαρκώς τεκμηριωμένο, πλήρες, ρεαλιστικό, οργανωμένο εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης είχε κατατεθεί προ ετών από τον ΣΕΒ και την McKinsey. Δεν εφαρμόσθηκε ποτέ με ευθύνη των πολιτικών όχι της αγοράς. Η αγορά έπραξε το καθήκον της. Το παρέδωσε στα χέρια αυτών που έπρεπε.

Οι ευλογημένοι με θεϊκή φώτιση, ανώτερης ιδιοφυίας κυβερνητικοί αξιωματούχοι πίστεψαν ότι αυτοί οι φωτισμένοι πολιτικοί γνωρίζουν καλύτερα από τους θεσμικούς φορείς και τον διεθνή οίκο.  Η ζωή απέδειξε ότι δεν ήξεραν τίποτε. Αντιπαράθεσαν στην πρόταση πολιτικές και οικονομικές αερολογίες, πρόχειρες απαντήσεις, υπεκφυγές και επιδερμικές αντιλήψεις παλαιολιθικής εποχής ως εθισμένοι κομματάρχες. Λογάριαζαν το πολιτικό κόστος. Δείλιασαν και υπέκυψαν στις φοβίες τους. Και μαζί τους υπέκυψε και η κοινωνία και η οικονομία στην παραίτηση, την παρακμή και την  κουλτούρα της ανημπόριας.

Οι πολίτες  και οι επιχειρήσεις τους πλήρωσαν ακριβά. Και συνεχίζουν.

 
Π. Τσακιρίδης

my way press.gr

Σχετικά Άρθρα