Τα πολιτικά παιδιαρίσματα και η θανάσιμη απειλή του εφησυχασμού

Οι χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, παρά τον ορυμαγδό μεταρρυθμίσεων και δήθεν μεταρρυθμίσεων, παραμένουν.

 
Είναι κοινή αίσθηση στους πολίτες: μεταρρυθμίσεις έγιναν, το αποτέλεσμα ποιο είναι;

Η ύφεση και η ασθενική ανάπτυξη όταν συνέβαινε παραμένει μόνιμο χαρακτηριστικό.

Η όποια επιχείρηση ανάκαμψης είναι μάταιη, χωρίς γερά θεμέλια. Τα όποια υποστυλώματα, οι πρόχειρες επιχωματώσεις, τα αναχώματα που βαπτίζονται παρεμβάσεις, ταλαιπωρούν και την οικονομία και την κοινωνία.

Οι  χρόνιες ασθένειες  που δεν θεραπεύθηκαν, δεν αντιμετωπίσθηκαν και εξαπλώθηκαν κατατρώγοντας τους υγιείς οργανισμούς, ενσωματώθηκε η κουλτούρα απραξίας, η αδράνεια καθιερώθηκε ως φτηνό επιχείρημα πολιτικού κόστους, τα νοσήματα κατέφαγαν κάθε ζώντα οργανισμό, προβλήματα και επιλογές νοσηρές διαχύθηκαν,  δεν έχουν διορθωθεί, και επέδρασαν σε όλο το σώμα οικονομίας και κοινωνίας. Επικεντρώθηκαν ορισμένοι  ασμένως στις συνέπειες και ξέχασαν να αντιμετωπίσουν τις αιτίες. Οι  χρόνιες ασθένειες  όμως απεδείχθη ότι μπορούν να έχουν επιβλαβείς συνέπειες  και για τη δημοκρατία. Χτίσθηκαν καριέρες, συμφωνήθηκαν συνθήματα, υπεγράφησαν συμφωνίες δήθεν αλήθειας  αλλά όχι συμφωνίες πραγματικών και σοβαρών λύσεων.

Η ανάκαμψη απαιτεί εθνικό σχέδιο και καθημερινή ενασχόληση. Τόλμη και αντισυμβατικές νοοτροπίες. Παιδιαρίσματα όπως οι παραπολιτικές γελοιότητες, οι στημένες κομματικές συγκρούσεις, οι άφωνοι και άβουλοι βουλευτές, καταναλώνουν ενέργεια και σπαταλούν χρόνο και χρήμα από τους πολίτες – η απραξία τους κοστίζει ακριβά στους φορολογουμένους.

Η εκτεταμένη υποθήκευση του μέλλοντος της οικονομίας, του ανθρώπινου δυναμικού και των νέων μέσω σειράς επιλογών στην υγεία και την εκπαίδευση είναι εγκληματική. Πόσοι μήνες  επιτέλους χρειάζεται το αδρανές υπουργείο παιδείας για να καταγράψει τις ανάγκες και τις ελλείψεις μαθητών και εκπαιδευτικών; Πόσο εκτός πραγματικότητας είναι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του όταν στα απλά της εκπαίδευσης, της διαχείρισης υλικού, δεν γνωρίζουν ποιες ανάγκες έχουν οι μαθητές και οι γονείς τους;

Οι ευθύνες  της κυβέρνησης για τις τραγικές ελλείψεις στο ΕΣΥ, ο απαράδεκτος εφησυχασμός της μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας, είναι ενδεικτική και χαρακτηριστική της βαρύτατης αμέλειας της να θωρακίσει σε καιρό υγειονομικού πολέμου τους πολίτες. Ο πρωθυπουργός βαρύνεται εξ’ ολοκλήρου με την κατάσταση χάους στο δεύτερο κύμα της πανδημίας. Με ωραιοποίηση εικόνας, ακριβά επικοινωνιακά κόλπα, νυσταλέες εμφανίσεις, (ακόμη και στις εθελόντριες από την Κρήτη έπρεπε να διαβάζει το ευχαριστώ από το κείμενο. Ευχαριστώ από το κείμενο δεν είναι ευχαριστώ, αλλά κοροϊδία.)  Εάν σε καιρό πολέμου εφησυχάζεις, σε καιρό ειρήνης τι κάνεις; Μεταβάλλεσαι σε πολιτικό πολυτελείας που πλατσουρίζει σε  ήρεμα νερά;

Ο κοροναϊός έχει πολιτικοποιηθεί από το πρώτο κύμα με ευθύνη του πρωθυπουργού. Συνέχισε με τα τουριστικά γελοία σχέδια ανοίγματος το καλοκαίρι. Και συνεχίστηκε επαναπαυόμενος στις δάφνες του. Κάπως έτσι το δεύτερο κύμα τον έπιασε στον  μεγάλο ύπνο του καλοκαιρού.

Η αυξανόμενη πολιτική πόλωση κρύβει την πραγματικότητα και απαξιώνει περαιτέρω την πολιτική. Υπονομεύει και την κοινωνική ηρεμία, τoν οικονομικό σχεδιασμό της παραγωγικής οικονομίας και την μάχη επιβίωσης που δίνουν εδώ και 10 χρόνια όλοι.

Ο εφησυχασμός του πρωθυπουργού είναι επίδειξη αμετροέπειας – δεν υπήρχε πρόσληψη της πραγματικότητας, παρασύρθηκε από το κλίμα χαλάρωσης των πολιτών όπως προσπαθούν να δικαιολογήσουν ορισμένοι; Ως ηγέτης όφειλε να αντισταθεί. Το τίμημα ως αποτέλεσμα είναι βαρύτατο και για την οικονομία και πρωτίστως για την κοινωνία.

Είναι κοινή πεποίθηση ότι το έργο ανόρθωσης οικονομίας και κοινωνίας, μπορεί να είναι αποτελεσματικό, με μια αντίληψη ανθρωποκεντρικής πολιτικής, που αφουγκράζεται τον πόνο του ανθρώπου, δεν δημαγωγεί, δεν λαϊκίζει, δεν αποπροσανατολίζει και δρα με αίσθηση του επείγοντος.

Η κοινωνία προστατεύει με την υπομονή και την ψυχραιμία  της τις καλύτερες αξίες της χώρας και διεκδικεί ίσες ευκαιρίες για όλους και ιδίως στην πρόοδο και την εκπαίδευση των παιδιών της. Η ισχυρή δέσμευση των πολιτών για την προώθηση και υπεράσπιση αυτών των διαχρονικών αξιών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη  με την οικονομική και εκπαιδευτική πρόοδο.

Η  κοινωνία οφείλει να στοχεύει σε μια υψηλή φιλοδοξία προσωπικής εμπλοκής με την πολιτική που αφορά την ζωή τους καθημερινά: μια συνολική αναθεώρηση του τρόπου  δημιουργικής, ενεργητικής ενασχόλησης με την πολιτική, την διεκδίκηση χάραξης σχεδίων πολιτικής, την απαίτηση τεχνοκρατικών λύσεων, την εστίαση σε ανθρωποκεντρικές νοοτροπίες. Η δημιουργική, παρεμβατική δύναμη της κοινωνίας των πολιτών θα οδηγήσει σε περιορισμό της αδράνειας των πολιτικών και της πολιτικής  διαφθοράς.

Το όφελος μιας σαρωτικής πολιτικής μεταρρύθμισης με πίεση από την κοινωνία θα επιδράσει καταλυτικά σε όλους.

 
ΜΕΘυσμένος;

Σήμερα ο κ. Γεραπετρίτης δήλωσε σε  εκπομπή της κρατικής ΕΡΤ χωρίς αντίδραση από τους κομματικούς δημοσιοπαρουσιαστές: «Αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους νεκρούς». Η πρώτη δικαιολογία ότι του ξέφυγε  προκαλεί περισσότερο προβληματισμό. Σε περίοδο πανδημικού πολέμου οφείλει να διαθέτει ψυχραιμία. Εάν του ξεφεύγουν τέτοιες ακραίες απόψεις, σε μια κατάσταση όξυνσης π.χ. εθνικού κινδύνου τι ακριβώς θα δηλώσει στους πολίτες επεκτείνοντας την ακατάληπτη άποψη του;

Πιστεύουν ότι με υπουργικές τσιρίδες, ουρλιαχτά και ακατάληπτες απόψεις θα είναι ποιο αποτελεσματικοί; Ή θα καλύψουν ποιον και τι; Κρίμα.

Π. Τσακιρίδης

my way press.gr